– Z głębokim żalem zawiadamiamy, że 7 lutego 2022 r. zmarł śp. prof. zw. dr hab. Jerzy Bartmiński, emerytowany profesor Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej oraz Instytutu Slawistyki Polskiej Akademii Nauk, członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności, polonista, etnolingwista, folklorysta, slawista, twórca Lubelskiej Szkoły Etnolingwistycznej – informuje Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.
Pogrzeb prof. Jerzego Bartmińskiego
Znamy datę i miejsce pogrzebu prof. Jerzego Bartmińskiego. Ostatnie pożegnanie wybitnego naukowca nastąpi w piątek, 11 lutego 2022 roku w Lublinie.
– Msza żałobna w intencji śp. prof. Jerzego Bartmińskiego odprawiona zostanie 11 lutego 2022 r. o godz. 12.00 w kościele Św. Józefa w Lublinie przy ul. Filaretów 7. Uroczystości pogrzebowe odbędą się na cmentarzu przy ul. Unickiej w Lublinie – informuje Aneta Adamska, rzecznik prasowy UMCS.
Na stronie internetowej kościoła: sw-jozef.lublin.pl będzie dostępna transmisja online mszy żałobnej, odprawianej w świątyni na LSM-ie.
Zmarł prof. Jerzy Bartmiński
Jak przypominają przedstawiciele UMCS, prof. Jerzy Bartmiński urodził się 19 września 1939 roku w Przemyślu (Kruhel Mały). W latach 1956–1961 studiował filologię polską na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 1971 po obronie pracy na temat języka folkloru uzyskał stopień naukowy doktora. Habilitował się w 1978 na Wydziale Humanistycznym UMCS na podstawie rozprawy poświęconej derywacji stylistycznej. W 1993 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.
Był współtwórcą Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Przemyślu (był dyrektorem Instytutu Polonistyki na tej uczelni i jej profesorem). Został również profesorem zwyczajnym w Instytucie Slawistyki PAN. Był członkiem-założycielem Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej, a do 2001 pełnił funkcję wiceprezesa zarządu tej instytucji.
Autor blisko 700 publikacji dotyczących problemów tekstologii, odmian i stylów języka, semantyki, słownictwa aksjologicznego, gatunków polskiego folkloru, składni, kategorii językowych, językowego obrazu świata, stereotypów językowych i wielu innych zagadnień mieszczących się na styku języka i kultury.
Liczne osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne były podstawą przyznania Profesorowi wielu nagród, medali, odznaczeń, m.in. Złotego Krzyża Zasługi (1989), Nagrody Polcul Foundation (1989), Nagrody im. Oscara Kolberga (1991), Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (1999), Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski (2014), Srebrnego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2016), Medalu „Zasłużony dla Polszczyzny” (2016).
Od 1962 do 1982 należał do ZSL. Od 1980 członek „Solidarności”, inicjator, współzałożyciel i przewodniczący uczelnianych struktur związku, a także członek prezydium zarządu regionu, inicjator ruchu „Solidarność Rodzin”. Internowany w grudniu 1981. Od 1982 zaangażowany w podziemną działalność związku. W 1989 roku współtworzył miejski Komitet Obywatelski. W latach 1992–2003 przewodniczył Fundacji Ruchu Solidarności Rodzin, której jednym ze statutowych celów jest wyrównywanie szans edukacyjnych i pomoc uczącej się młodzieży. W latach 1990–2005 był członkiem kolejno ROAD, Unii Demokratycznej i Unii Wolności.
